از نشانه های یکی از پرهیزکاران این است که او را اینگونه میبینیم:در دینداری نیرومند،نرمخو ودور اندیش،دارای ایمانی پر از یقین،حریص در کسب دانش،با داشتن علم بردبار،در توانگری میانه رو،در عبادت فروتن،در تهیدستی آراسته،در سختی ها بردبار،در چستجوی کسب حلال،در راه هدایت شادمان وپرهیزکننده از طمع ورزی،می باشد.اعمال نیکو انجام می دهد وترسان است،روز را به شب می رساند با سپاسگزاری،وشب را به روز می آورد با یاد خدا،شب می خوابد اما ترسان،وبرمخیزدشادمان،ترس برای اینکه دچار غفلت نشود،وشادمانی برای فضل ورحمتی که به او رسیده است.اگر نفس او در آنچه دشوار است فرمان نبرد،از آنچه دوست دارد محرومش میکند.روشنی چشم پرهیزکار در چیزی قرار دارد که جاودانه است،وآن را ترک میکند که پایدار نیست ،بردباری را با علم،وسخن را با عمل ،در می آمیزد.پرهیزکار را می بینیم که:آرزویش نزدیک،لغزش هایش اندک،قلبش فروتن،نفسش قانع،خوراکش کم،کارش آسان،دینش حفظ شده،شهوتش در حرام مرده وخشمش فرو خورده است.مردم به خیرش امیدوار،واز آزارش در امانند.اگر در جمع بیخبران باشد نامش در گروه یاد آوران خدا ثبت میگردد،واگر در یاد آوران باشد نامش در گروه بیخبران نوشته نمیشود.ستمکار خود را عفو میکند،به آن که محرومش ساخته می بخشد،به آن کس که با او بریده می پیوندد،از سخن زشت دور،وگفتارش نرم،بدی های او پنهان،وکار نیکش آشکار است.نیکی های او به همه رسیده،آزار او به کسی نمی رسد.در سختیها آرام،ودر ناگواریها بردبار ودر خوشیها سپاسگزار است.به آن که دشمن دارد ستم نمی کند،ونسبت به آن که دوست داردبه گناه آلوده نشود.پس از آن که برضد او گواهیدهند به حق اعتراف می کند،وآنچه را به او سپرده اند ضایع نمی سازد،وآنچه را به او تذکر دادند فراموش نمی کند.مردم را با لقب زشت نمیخواند،همسایگان را آزار نمی رساند،در مصیبتهای دیگران شاد نمی شودودر کار ناروا دخالت نمیکند،واز محدوده ی حق خارج نمی شود.اگر خاموش استسکوت او اندوهگینش نمیکند،واگر بخنددآواز خنده او بلند نمی شود،واگر به او ستمی روا دارند صبر می کند تا خدا انتقام او را بگیرد.نفس او از دستش در زحمت،ولی مردم در آسایشند.برای قیامت خود را به زحمت می افکند،ولی مردم را  به رفاه وآسایش می رساند.دوری او از برخی مردم از روی زهد وپارسائی،ونزدیک شدنش با بعضی دیگر از روی مهربانی ونرمی است.دوری او از تکبر وخود پسندی ،ونزدیکی او از روی حیله ونیرنگی نیست.

سخن امام که به اینجا رسید ناگهان همام ناله ای زد وجان داد امام علیه السلام فرمود:سوگند به خدا من از این پیش آمدم بر همام می ترسیدم.سپس گفت:آیا پندهای رسا با آنان که پذیرنده آنند چنین میکند؟

شخصی رسید وگفت :چرا با تو چنین نکرد؟امام علیه السلام پاسخ داد:وای بر تو،هر اجلی وقت معینی دارد که از آن پیش نیفتد وسبب مشخصی دارد که از آن تجاوز نکند. آرام باش ودیگر چنین سخنانی مگو،که شیطان آن را برزبانت رانده است .

پناه می برم به خدا از شر شیطان رانده شده.